گاهی شبی، دمی با خودت خلوت کن. شاید صدای بلند اطرافت اجازه نمی دهد ندای دلت را بشنوی. صدای شکستن نمی شنوی، صدای خراشیدن نمی شنوی. صدای نجوایی عاشقانه گوشت را می نوازد. دمی با صدایی برخاسته از اعماق دلت خلوت کن دوش به دوشش بنشین و کل کلی عارفانه را آغاز کن تا به شناخت برسی از خودت، از هوا و هوس هایت، از داشته ها و نداشته هایت. گوش و چشم و لب و دهان حواست را پشتیبانی می کنند تا با پوست و استخوان طعم دلچسب یا تلخی را از دنیا برای خودت رقم بزنی. پس حواست را جمع کن تا همه با هم به تو برسانند سعادتی در دنیا و آخرت را.