تازه از جشن تولد دردونه امام حسین (ع) اومدم ،در حال دیدن عکس هایی که از مراسم تولد انداختم و البته خسته ام .نه از رفتن به تولد و خواندن: تولد تولد تولدت مبارک. آره خسته ام، از زود خاموش شدن شمع وجودش که بیش از سه سال دوام نداشت. تو جشن تولدش دخترهای خوشگل و خردسال رو می بینی که دست به دست مادراشون دادند و غرق شادی اند. دلت می لرزه و لحظه ای غرق می شی تو فکر این دختر سه ساله که عموش عباسه و دلش پر از احساسه ، چشاش غرق لبخنده ، لبخند آغوش پدر و توی این حسم که آب می نوشم و چشام بارونی می شه از یادآوری تشنگی عباس و حسین، تو دلم آشوبی به پا می شه از آشوب خیمه ها ، آوارگی اهل سرا و در آخر از دق دختری سه ساله گنج خرابه.