چه دل انگیز شروع شد، چون همیشه و کوچه شهر که پر شده بود از رنگ های بی خدایی، لحظاتی به گنجایش سی روز تمرین کرد بندگی را با یادآوری الذی انزلت فیه القرآن و با نوای ربناهای سحری و گوش به فرمان دل دادن دلی سرشار ز حضور خدای خوب و رحمانی. اما عرض و طول کوچه شهر رمضان را که طی کردیم به اندازه سی قدم از روزها، شب ها، سحریها و افطاریها تا مهیا شویم برای گوش به فرمان مولا بودن در طول یک عمر زندگی یک ساله و چه اندازه می توان تضمین کرد این امروز و رسیدن ها را تا فردایی که امید توبه باشد. پس امروز را پیوسته و آهسته مرور می کنم تا گام به گام خود را به ایستگاه بندگی سال آینده رسانم اگر خدا خواهد.