#مصائب_شام 
ای کاش کسی روز بد زار نبیند 

ای کاش کسی داغ غم یار نبیند
ای کاش کسی که به جفا رفت اسارت

در شام غمش کوچه و بازار نبیند 
#محمد_مبشری

خدایا به فریاد دلم رس، ای فریاد رس بی همتا. تمام لحظات از جلوی چشمم می گذرد. صدا صدا صدا می آید از دلم.

وقتی که می خواهی بنویسی، قلم در دست می گیری و می نویسی از درونت، از لطمه های دل #رقیه، از سوز دل #سکینه، از آه #زینب، از خرابه #شام، از دختر بی پدر و از یتیمی سربریده، از آب نرسیده، از مشک #عباس، از وفای سقا، از امان نامه #شمر، از کوچکی مغز #عمر، از بی بصیرتی های لشکریان.

وای از دل #زینب، دل بی قرار #رباب. وای از #اصغر بی سر، از #علمدار #باوفا، از شور و احساس خدا، از غم دل، از کوچه احساس، از درددل با خدا در تنگنای بازار #شام، از کوچه بی عابر از گفتن یا نگفتن، لب گزیدن دیگر فایده ندارد. شب با تمام غربتش غربت زده ام کرده است. گریانی دیده و بغض گلو اگر در غم #حسین نباشد و فقط برای نفس و دل باشد دیگر نمی توان به آن تکیه کرد.

بصیرت ابالفضل العبّاس(ع)
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای: «بصیرت ابالفضل العبّاس کجاست؟ 

در روز تاسوعا، به او پیشنهاد تسلیم و امان‌نامه کردند و گفتند ما تو را امان می دهیم؛ چنان برخورد جوانمردانه‌ای کرد که دشمن را پشیمان نمود.

 گفت: من از حسین جدا شوم؟ وای بر شما! اف بر شما و امان‌نامه شما. 

بیانات مقام معظم رهبری، ۷۹/۱/۲۶

بوسه بر دستانی که از مسیر #فرات برگشت تا نمایش #وفا را در قلب هر انسانی، به #تعزیه بنشیند؛

 از آن روز، تمام رودها سراسیمه پی تو می‌گردند ای سقای دشت #کربلا.
#تاسوعای_حسینی تسلیت باد.

#التماس_دعا 

#محرم 

#سلطان_وفا_ابوالفضل

#علمدار

#محرم #به_قلم_خودم #تولیدی #من_حسینی_ام #شهادت #یادداشت_روز #حسین_ثارالله #علمدار_حسین 

بر سر کوچه های رنگین کمان پرچمی از رنگ ها پیداست. اما دل را باید به یاد عطش کودکان سیه پوش کرد اگر مدعی حقوق بشری. غم دل های نگران را باید دید. کوچه های سرد آدمیت را نگران باید کرد. دل را به عطش باید سپرد. به لب، مشک بی آب علمدار رساند. چشم ها را به عطش رقیه، هُرم نفس های اصغر، به دست های جدا ز تن یادگار غریب آل الله روشن باید کرد. باید در کوچه های بنی هاشم نفس نفس زد تا با حس غربت، محرمی از شور آفرید. دلی پر از نور، در پناه حسین. کوچه های هر یک سر به ندای هل من ناصر ینصرنی ارباب می دهند. صدای طبل ها و سنج ها، صدای شور، صدای زندگی می آید. تبی از جنس شعور و حضور قلبم را می فشارد. تب دارش می شوم، تب ندیدنش ارباب را می گویم. چشم را یارای دیدنش نیست. کاش با دیدن دیدگان اشکبارش در عزای جدش می توانستم بشویم دل را ز بار و انبار گناه. چه می شود مرا بوی پیراهن یوسف می آید. بوی پیراهن عزای مردی از قبیله خورشید. از راه می رسد ماه محرم. ماهی که حسین محرم دلها می شود. ماه محرم ماه راز گل سرخ. راز مظلومیت 72 شهید سر ز تن جدا. یاد کبوتر شش ماهه، آبله های سه ساله، قدی خمیده و نماز شبی نشسته.
سیه پوش می شوم در عزایت ای سپهسالار عشق. به مادرت، به خواهرت، به دردانه ات قسم دوستت دارم. با اشک هایم سیلی از احساس به راه انداخته ام تا ببرد با خود منیتم را و سند مالکیتم به نامت بخورد هر چند ویرانه ای بیش نیستم. به سویت از خودم در فرارم، فراری از پوچی به هستی.
گُر می گیرد دلم از یادآوری شب قبل از هجوم خصم و می سوزد و تاول می زند و سوزشش را با تمام سلولهایم حس می کنم. آن چنان که توصیفش برایم جانکاه است.
مدد رسان با دست های ز تن جدایت به من چرا که نمی شود نگفت از از اهلا من العسل، کمر شکسته، هزار بار مردن و دوباره زنده شدن و دوباره جان در رهت نثار کردن که شعار نه بلکه آرمان یارانت بود. چه زیبا اندیشیدن و چه زیباتر بر زبان جاری ساختن و تنها به گفتن اکتفا نکردند با فدای جان، خویش را در راه رسیدن به آرمان جاودانه کردند.
شب آخر و یک غروب غمبار ، اتمام حجت، وفاداری یاران و انگشتانی که موج بلا را در فردایی بی غروب به تصویر کشید. تصویری از عطش اصغر، گوشواره پر ز خون، عمود خیمه فرو نشسته در خاک و خار مغیلان.
شبی پر از راز و نیاز به درگاه بی نیاز و این گونه این شب به صبح بلا مبدل می شود. طلوعی برای غروب خورشید عالم در سرزمینی محاصره شده پر از هجوم کرب و بلا . نمی توان نگفت از هنگامه ی اذان ظهر و نماز خوف و علمدار با وفا، غربت خورشید، آتش خیمه، شط بی وفا.
گرمای ثارالله دلهای سوخته را به جوش می آورد. دیگر مال و وقت اهمیتی ندارد در برابر عظمت فداکاریت. دیگر از نذر مال و وقت گذشته باید نذر جان کرد در رهت.