می گویند علیرغم آن همه مشغله ای که حسین داشت و علیرغم آن روحیه بخصوص و منحصر بفردی که داشت، بسیار شوخ طبع و بذله گو بود. اگر چه شوخی کردن هایش هم با رعایت دقیق مسائل شرعی بود و کاملا احتیاط می کرد که غیبت و ایذاء مومنی نباشد. بچه ها را روی شانه اش سوار می کرد و راه می برد یا روی شانه هایش می نشاند و چهار دست و پا راه می رفت که بچه ها را بخنداند. بسیار هم گشاده رو بود. خنده های بسیار زیبایی داشت. وقتی می خندید تو گویی عالم می خندید. لبخند هم که می زد زیباتر می شد؛ آن چهره معصوم و باصفایش.

شهید حسین گلشنی آذر
منبع : هفته نامه یالثارات الحسین علیه السلام، شماره 609