آيه شماره 134 از سوره مبارکه آل عمران

الَّذينَ يُنْفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ الْكاظِمينَ الْغَيْظَ وَ الْعافينَ عَنِ النَّاسِ وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنينَ
همانها كه در توانگرى و تنگدستى، انفاق مى‏كنند؛ و خشم خود را فرو مى‏برند؛ و از خطاى مردم درمى‏گذرند؛ و خدا نيكوكاران را دوست دارد.
1- انفاق، سخاوت مى‏خواهد نه ثروت. «فى السرّاء والضرّاء»
2- نه در حال رفاه از محرومان غافل باشیم، و نه در تنگدستى بگوییم كه ما خود گرفتاریم. «فى السرّاء والضرّاء»
3- متّقین محكوم غرایز نیستند، آنان حاكم ومالك خویشتن‏اند. «الكاظمین ‏الغیظ»
4 - تقوا، از سعه‏ ى صدر جدا نیست. «والعافین عن الناس»
5- در عفو خطاكار، ایمان او شرط نیست. «والعافین عن الناس»
6 - كسى كه مى‏خواهد محبوب خدا شود باید از مال بگذرد و خشم وغضب را فرو برد. «واللّه یحبّ المحسنین»
7- انفاق به محرومان و گذشت از خطاى مردم، از مصادیق احسان و نیكوكارى است. «ینفقون، كاظمین، عافین، محسنین»