قران مي فرمايد كه براساس باور اولياء الهي خداي واحد، بهتر از خدايان و ارباب مختلف است. آنان نماز و مناسك و زندگي و مرگ خود را از آن خداي يكتاي بي همتا مي دانند. در حالي كه منافقانِ مشرك، مذبذب و مردد هستند. دورويي آنها سبب تعارضات دورني، نا آرامي و تشويش رواني ايشان مي شود. بنابراين ايمان و موحد بودن سبب امنيت رواني و آرامش و توحيديافتگي شخصيت ما مي شود و دورويي و نفاق سبب دودلي و تشويش ذهني و ناآرامي.

خداوند براي مشرك و موحد مثال مي زند كه تصور كنيد مردي يك ارباب دارد و مردي چند ارباب دارد كه به او دستورات پراكنده و مختلف مي دهند آيا اين دو مساوي اند؟ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَّجُلًا فِيهِ شُرَكَاء مُتَشَاكِسُونَ وَرَجُلًا سَلَمًا لِّرَجُلٍ هَلْ يَسْتَوِيَانِ مَثَلًا الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لَا يَعْلَمُونَ (زمر، 29)
بنابراين ايمان ما، كمك به خودمان است و شرك ما ضرر به خودمان. بي خود و بي جهت سر خدا و ائمه (ع) براي خوب بودن و انجام عبادات منّّْت نگذاريم. ائمه جان و زندگي خود را دادند تا ما موحد باشيم و در نتيجه شخصيت و حتي اجتماعي توحيديافته و آرامي داشته باشيم. مسيحياني كه قائل به سه خداي جداگانه هستند به همان اندازه از توحيديافتگي و آرامش روان فاصله مي گيرند.
ای یک دله صد دله، دل یکدله کن
مهر دگران را زدل خود یله کن
یک شب زسر صدق بیا در گه ما
گر حاجت تو روا نشد آنگه گله کن
تذكر: داستان تسبيح هدف را از سايت گفت وگوي ديني بخوانيد.

وبلاگ زندگي آرام