حضرت مهدی(عج) در سپیده دم جمعه، نیمه شعبان سال 255ق(869م) در شهر سامرا در کشور عراق دیده به جهان گشود.
زندگی آن حضرت به سه دوره تقسیم شده است:
1. دوران اختفا: از زمان ولادت تا شهادت پدر به مدت 5سال
2. دوران غیبت: این دوره خود شامل دو دوره غیبت صغری( از سال 260ق به مدت 70 سال تا سال 329ق) و غیبت کبری است که از زمان شهادت پدر تا زمان ظهور می باشد.
3. دوران ظهور: این دوره به اذن الهی با پایان غیبت کبری آغاز می شود و حضرت مهدی(عج) با قیام حاکمیت الهی خود را بر جهان مستقر نموده جهان را آکنده از عدل و داد می نماید.

امام مهدی (عج) فرزند امام حسن عسکری(ع) و نرجس ( نامهای دیگر ریحانه، سوسن، ملیکه) است که مادرشان طبق برخی اقوال نوه قیصر روم و از جانب مادر از نسل شمعون وصی حضرت عیسی(ع) و اهل روم بود که به دست مسلمین اسیر شد.

کمال الدین و تمام النعمه، ج2، باب 41

برخی القاب مشهور امام مهدی(عج):

مهدی، قائم، منتظَر، بقیة الله، حجة الله، صاحب الزمان، صاحب الامر

امام صادق(ع) از رسول خدا(ص) نقل می کند:

« المهدی من ولدی اسمه اسمی و کنیته کنیتی أشبه الناس بی خلقاً و خُلقاً »؛ « مهدی (ع) از فرزندان من است،اسم او اسم من و کنیه او کنیه من است، شبیه ترین مردم به من از جهت صورت و سیرت است.»

کشف الغمه ، ج2، ص521

شناخت و معرفت به امام دو جنبه دارد:
1. معرفت به شخص امام و زندگانی ایشان
2. معرفت به شخصیت و جایگاه آن حضرت در نظام هستی و آثار مترتب بر آن و نیز وظایف ما در قبال ایشان