نیمه ماه ذی الحجه سالروز طلوع دهمین ستاره هدایت، امام هادی(ع) است.   امام بزرگواری که مانند پدران پاک سرشت و نیک رفتارش مزین به اخلاق آسمانی رسول الله بود.   
تاریخ  از زندگی سراسر نور ایشان صحنه هایی زیبا حکایت می کند.  
نقل است که «بریحه عباسی»، امام جماعت مدینه، نامه ای به خلیفه عباسی نوشت که:«اگر مکه و مدینه را می خواهی، علی بن محمد(ع) را از این دو شهر دور ساز؛ زیرا مردم را به سوی خود فرا خوانده و گروه بسیاری نیز به او گرایش یافته و از او پیروی می کنند» 
به این ترتیب دستور تبعید امام  صادر شد.  
بریحه نزد امام آمد و گفت:«می دانم که می دانی که من عامل تبعید تو بودم. ای علی بن محمد! به خدا قسم اگر نزد خلیفه از من شکایت کنی، درختانت را در مدینه به آتش کشم و خدمتکارانت را بکشم و چشمه ها و قنات های مزرعه ات را ویران سازم، بدان که در تصمیم خود مصمم خواهم بود».  
امام(ع) فرمود : «نزدیک ترین راه برای شکایت از تو، این بود که دیشب شکایت تو را به درگاه خدا عرضه کنم و من شکایتی را که نزد خدا کرده ام، نزد غیر خدا و پیش بندگانش عرضه نخواهم کرد» 
لرزه بر اندام بریحه افتاد، شرمسار و ترسان از زشتی کارش به دست و پای امام افتاد و طلب بخشش کرد.    
امام(ع) فرمود: «تو را بخشیدم!»[1] 
این است اخلاق خدایی دوستان خدا: 
«وَ هُوَ الَّذي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ وَ يَعْلَمُ ما تَفْعَلُونَ»[2] 
و اوست خدايى كه توبه بندگانش را مى ‏پذيرد و گناهان را مى‏ بخشد و هر چه كنيد مى ‏داند 

منبر نور: 
امام هادی(ع) می فرمایند: «اِنّ اللّهَ جَعَلَ الدّنيا دارَ بَلْوى وَالاْ خِرَةَ دارَ عُقْبى ، وَ جَعَلَ بَلْوى الدّنيا لِثوابِ الاْ خِرَةِ سَبَباً وَ ثَوابَ الاْ خِرَةِ مِنْ بَلْوَى الدّنيا عِوَضاً»[3]، 
همانا خداوند، دنيا را جايگاه بلاها و امتحانات و مشكلات قرار داد؛ و آخرت را جايگاه نتيجه گيرى زحمات ، پس بلاها و زحمات و سختى هاى دنيا را وسيله رسيدن به مقامات آخرت قرار داد و اجر و پاداش زحمات دنيا را در آخرت عطا مى فرمايد. 

♦️ سخنان عجیب آیت الله حائری شیرازی ره : من از اینکه جمهوری اسلامی از بین برود نمی ترسم ‌! من از اینکه آقا رو بکشند نمی ترسم. من از این می ترسم …

♦️ در کلیپ زیر ببینید و بشنوید و نشر دهید.

#روح_الله_مومن_نسب

  #سواد_رسانه

#جنبش_ردم

? آیا رهبری دستور سرکوب مردم را داده است⁉️
❌ پشت پرده پخش گسترده فایل صوتی ایشان در خصوص سرکوب مردم چیست⁉️

روز یکشنبه ۲۱ مرداد، ساعت ۹صبح

دلم در تاب و تبش می سوزد و برای بودن در صحن و سرایش زجه می زند. ز خاطرم که می گذرد بودن در کنار ضریح زیبایش، نفس کشیدن در صحن و سرایش، خواندن نماز در صحن باصفایش، دلم پر ز شادی غمباری می شود.
مروری بر تجربه ای از یک سفر معنوی، پر از رنگ و نور خدا با دلی پر از شور و امید، در زیر دو گنبد بهم چسبیده پر از یاد خدا.
چگونه می شود که دوباره دعوت شوی به تماشای گنبدی پر از نور خدا.
عشقت را بهانه می کنم تا مرور کنم خاطرات زیبای دعوت سخاوتمندانه ات را که به حضور طلبید مرا.
حال دیگر آرزویی دل و ذهنم را تسخیر نموده است تا جوادم ببخشی به من براتی دوباره برای حضوری زائرانه تا تسکین یابد دل دردمند و چشم اشکبارم ز سردی و سختی زمانه ام.
چه بی روح می شوم اگر امیدم بمیرد. امید داشتم به رسیدن دست غریبم به پنجره فولاد امام غریبم تا غربت را پاک کنم از افق نگاه خسته ز موج بلایم. اما سعی می کنم زینب وار صبوری را تمرین کنم تا الگو گیریم از آن برای افتان و خیزان روزگار.
همچون تو شبانه و غریبانه در کنج خانه ز زهر کین دشمنی در ردای عشق طی می کنم کوچه پس کوچه های احساس بی کسی را.
غربت زده دست و پا می زنم در غیبت ظاهری غائب همیشه حاضر از دیروز تا امروز شاید با نگاه سبز پر از سخاوتش برات زیارتی عاشقانه به گلشن جود و کرم را هدیه نماید به دل پر از احساسم.

در زمینه اعتراض هایی که در طول زمان و در راه انقلاب های بسیار پیش می آید گاهی رویکردی همچون رویکرد زیر می تواند باعث اعتراض گردد:
جیمز دیویس درباره انقلاب ها نظریه ای دارد که در ظاهر یک نظریه اقتصادی است. او معتقد است احتمال وقوع انقلاب ها، زمانی است که مدتی طولانی از توسعه عینی اقتصادی و اجتماعی، توسط یک دوره کوتاه مدت با یک عقب گرد سریع دنبال شود. توسعه طولانی باعث افزایش انتظارات می گردد و رکود کوتاه مدت سبب ایجاد فاصله غیرقابل تحمل بین انتظارات و دریافت ها و در نتیجه وقوع انقلاب می شود، یعنی اگر جامعه ای برای مدتی نسبتاً طولانی دستاوردهایی اجتماعی _ اقتصادی داشته باشد و سپس کسب آن ها با رکود سریع مواجهه شود، آن جامعه دست به اغتشاش خواهد زد.۱

دیویس معتقد است مردم وقتی در شرایط محرومیت مطلق هستند، دست به شورش و انقلاب نمی زنند، چرا که انرژی خود را صرفا جهت زنده ماندن به کار می گیرند، بلکه محرومیت نسبی سبب اعتراض می شود. محرومیت نسبی زمانی شکل می گیرد که یک دوره نسبتاً طولانی از رفاه وجود داشته باشد و طی آن این انتظار ایجاد می شود که می توان نیازها را به طور دائم برآورده ساخت، اما اگر به دنبال این دوره رفاه، یک دوره افول و رکود پیش آید و شاهد کاهش میزان خدمات و کالاها باشیم، احساس ناامنی و احساس ترس از آینده اقتصادی و معیشتی افراد شکل می گیرد و میان انتظارات مردم و واقعیت ها فاصله و شکاف رخ می دهد و در نتیجه مردم دچار سرخوردگی شده و دست به اعتراض، شورش و انقلاب می زنند.۲

مردم در سالیانی که از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی می گذرد با چشمان خود رفاه بیشتر و دستاوردهای علمی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی را نظاره گر بوده اند و همیشه با شرکت در انتخابات مختلف و جشن های پیروزی انقلاب حضوری پررنگ و استکبارستیزانه داشته اند. سالیانی نه چندان دور شعار انرژی هسته ای حق مسلم ماست را با گوشت و پوست و استخوان خویش فریاد زده اند. ولی زمانی که برنامه ها و سیاست های عوام فریبانه ای در جهت محروم نمودن آنان از این دستاوردها شکل می گیرد. بسیاری از دشمنانی در لباس دوستی خاله خرسه توقف قطار رو به پیشرفت انقلاب را با اهداف و اغراض سیاسی و براندازانه در راه منحرف نمودن آن از ریل و صراط الهی در پیش می گیرند. مردم به عنوان پایه های استحکام نظام روز به روز سفره معیشتشان کوچک و کوچکتر می شود، رفاه خویش را که با انقلاب و پا به رکابی آن بدست آورده اند را روبه زوال می بینند از این رو دست های داخلی و خارجی بسیاری را که در راه رساندن انقلاب به بن بست در کار هستند را به خوبی گذشته حس نمی کنند. پس دشمن در رسیدن به هدفش جسورتر شده و با شعارهای پوچی همچون مذاکرات آزادانه با تمام دنیا و استفاده از دوستی آنان برای پیشرفت را بیش از گذشته در بوق و کرنا می کنند و دیگر افراد کمی هستند که با بصیرتی حسین گونه راه عزتمند استقلال را به ذلت رعیتی نبخشند.
منبع:
۱. مصطفی ملکوتیان و دیگران، انقلاب اسلامی و چرایی و چگونگی رخداد آن، قم: موسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان، ۱۳۸۷، ص ۸۱.
۲. غلامرضا جمشیدی ها و قاسم اویسی فردویی، تطبیق نظریه دیویس با انقلاب اسلامی، فصلنامه مطالعات جامعه شناختی، شماره ۱۸، تیرماه ۱۳۹۰، ص۳۸.