نیمه ماه ذی الحجه سالروز طلوع دهمین ستاره هدایت، امام هادی(ع) است.   امام بزرگواری که مانند پدران پاک سرشت و نیک رفتارش مزین به اخلاق آسمانی رسول الله بود.   
تاریخ  از زندگی سراسر نور ایشان صحنه هایی زیبا حکایت می کند.  
نقل است که «بریحه عباسی»، امام جماعت مدینه، نامه ای به خلیفه عباسی نوشت که:«اگر مکه و مدینه را می خواهی، علی بن محمد(ع) را از این دو شهر دور ساز؛ زیرا مردم را به سوی خود فرا خوانده و گروه بسیاری نیز به او گرایش یافته و از او پیروی می کنند» 
به این ترتیب دستور تبعید امام  صادر شد.  
بریحه نزد امام آمد و گفت:«می دانم که می دانی که من عامل تبعید تو بودم. ای علی بن محمد! به خدا قسم اگر نزد خلیفه از من شکایت کنی، درختانت را در مدینه به آتش کشم و خدمتکارانت را بکشم و چشمه ها و قنات های مزرعه ات را ویران سازم، بدان که در تصمیم خود مصمم خواهم بود».  
امام(ع) فرمود : «نزدیک ترین راه برای شکایت از تو، این بود که دیشب شکایت تو را به درگاه خدا عرضه کنم و من شکایتی را که نزد خدا کرده ام، نزد غیر خدا و پیش بندگانش عرضه نخواهم کرد» 
لرزه بر اندام بریحه افتاد، شرمسار و ترسان از زشتی کارش به دست و پای امام افتاد و طلب بخشش کرد.    
امام(ع) فرمود: «تو را بخشیدم!»[1] 
این است اخلاق خدایی دوستان خدا: 
«وَ هُوَ الَّذي يَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِهِ وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ وَ يَعْلَمُ ما تَفْعَلُونَ»[2] 
و اوست خدايى كه توبه بندگانش را مى ‏پذيرد و گناهان را مى‏ بخشد و هر چه كنيد مى ‏داند 

منبر نور: 
امام هادی(ع) می فرمایند: «اِنّ اللّهَ جَعَلَ الدّنيا دارَ بَلْوى وَالاْ خِرَةَ دارَ عُقْبى ، وَ جَعَلَ بَلْوى الدّنيا لِثوابِ الاْ خِرَةِ سَبَباً وَ ثَوابَ الاْ خِرَةِ مِنْ بَلْوَى الدّنيا عِوَضاً»[3]، 
همانا خداوند، دنيا را جايگاه بلاها و امتحانات و مشكلات قرار داد؛ و آخرت را جايگاه نتيجه گيرى زحمات ، پس بلاها و زحمات و سختى هاى دنيا را وسيله رسيدن به مقامات آخرت قرار داد و اجر و پاداش زحمات دنيا را در آخرت عطا مى فرمايد.