امروز اول صفر سال 1436 قمری است در چنین روزی در سال 61 قمری کاروان اسرای دشت به خون نشسته کربلا همراه با سر امام حسین (ع) و یارن باوفایش به شام وارد شد. اسرایی که از خانواده و اهل بیت پیامبر گرامی اسلام هستند . به این شکل جامعه یزیدی آن زمان مزد رسالت و اجر حضرت محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) را داد در حالی که بر طبق آیه قرآن که می فرماید: «قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏»(سوره شوری، آیه 23)  مودت و دوستی اهل بیتشان را اجر رسالتشان قرار داده اند.

این گونه با نوادگان پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد( صلی الله علیه و آله و سلم) برخود می کنند که حضرت حسین بن علی (علیه السلام) را به شهادت می رسانند و اهل بیت و فرزندانش را به اسارت می برند اسارتی که امام زین العابدین(علیه السلام) در مورد آن می فرماید: ما دوازده نفر بودیم و تمام ما دوازده نفر را به یک زنجیر بسته بودند که‏ یک سر زنجیر به بازوی من و سر دیگر آن به بازوی عمه‏ ام زینب بسته بود. می‏ گویند تاریخ ورود اسرا به مجلس نکبت گونه یزید در شام دوم ماه صفر بوده است. بنابراین‏ بیست و دو روز از اسارت زینب (س) گذشته است، بیست و دو روز رنج‏ متوالی کشیده است که با این حال او را وارد مجلس یزید بن معاویه می ‏کنند، یزیدی که کاخ اخضر او یعنی کاخ سبزی که معاویه در شام ساخته بود، آن چنان بارگاه مجللی بود که هر کس با دیدن آن بارگاه و آن خدم و حشم و  دبدبه، خودش را می‏ باخت. بعضی نوشته‏ اند که افراد می ‏بایست از هفت تالار می‏ گذشتند تا به آن تالار آخری می‏ رسیدند که یزید روی تخت مزین و مرصعی نشسته بود و تمام اعیان و اشراف و اعاظم سفرای کشورهای خارجی نیز روی کرسیهای طلا یا نقره نشسته بودند.

در چنین شرایطی این اسراء را وارد می‏ کنند و همین زینب اسیر رنج دیده و رنج کشیده، در همان‏ محضر چنان موجی در روحش پیدا شد و چنان موجی در جمعیت ایجاد کرد که‏ یزید معروف به فصاحت و بلاغت را لال کرد. یزید شعرهای ابن‏ زبعری را با خودش می‏ خواند و به چنین موقعیتی که نصیبش شده است افتخار می ‏کند. زینب فریادش بلند می‏ شود: «شمخت انفک»! «اظننت یا یزید حیث اخذت علینا اقطار الارض و آفاق السماء فاصبحنا نساق کما تساق الاساری ان بنا علی الله هوانا و بک علیه کرامه» ؟ ای یزید! خیلی باد به دماغت انداخته ‏ای تو خیال می‏ کنی این که امروز ما را اسیر کرده ‏ای و تمام اقطار زمین را بر ما گرفته ‏ای، و ما در مشت نوکرهای تو هستیم، یک نعمت و موهبتی از طرف‏ خداوند بر تو است؟! به خدا قسم تو الان در نظر من بسیار کوچک و حقیر و بسیار پست هستی، و من برای تو یک ذره شخصیت قائل نیستم .
(بحار الانوار، جلد 45، صفحه 133 و مقتل الحسین، مقرم، صفحه‏ 462 و لهوف، صفحه 76)