آيه شماره 24 از سوره مبارکه روم
رعد و برق
وَ مِنْ آياتِهِ يُريكُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَ طَمَعاً وَ يُنَزِّلُ مِنَ السَّماءِ ماءً فَيُحْيي‏ بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها إِنَّ في‏ ذلِكَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ
و از آيات او اين است كه برق و رعد را به شما نشان مى ‏دهد كه هم مايه ترس و هم اميد است (ترس از صاعقه، و اميد به نزول باران)، و از آسمان آبى فرو مى‏فرستد كه زمين را بعد از مردنش بوسيله آن زنده مى‏ كند؛ در اين نشانه‏هايى است براى جمعيّتى كه مى‏انديشند!
1- بیم و امید، در كنار هم سازنده است. «خوفاً و طمعاً»
2- نظام آفرینش، بر اساس اسباب و علل پایه ریزى شده است. «فیُحیى به»
3- پائیز و بهار، ریزش و رویش گیاهان، از نشانه‏هاى قدرت خداوند در آفرینش است. «فیحیى به الارض بعد موتها»
4 - خداشناسى باید بر اساس علم و فكر و تعقّل باشد. «لایات لقوم یعقلون»