درخت: گياهى بزرگ، داراى ريشه، ساقه و شاخه.

از آن به مناسبت در باب هاى طهارت، حج، جهاد، تجارت، ضمان، صلح، مساقات، وديعه، اجاره، نكاح و احياء موات نام برده ‏اند.[1]

[1] هاشمى شاهرودى، محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم السلام، ، موسسه دائرة المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بيت عليهم السلام، مركز پژوهش هاى فارسى الغدير - ايران - قم، چاپ: 1، 1426 ه.ق،ج‏3 ، ص595.