امام صادق و اهل بيت عليهم السلام، نگاهشان و سيره و برخوردشان با اهل سنت كاملاً برادرانه و صميمانه بوده است. وقتي يكي از اصحاب امام صادق از حضرت مي پرسد: ما شيعيان در معاشرت با اقوام و عشيرة خود و معاشرت با ساير طبقات مردم كه در سلك مذهب ما نيستند چه وظايفى داريم؟ آن حضرت پاسخ مي دهند: «به رهبران خود بنگريد كه مقتداى شما هستند و با مردم (منظور غير شيعيان) به همان گونه معاشرت كنيد كه رهبران شما معاشرت مى‏ كنند؛ به خدا سوگند كه رهبران شما از بيماران مردم عيادت مى ‏كنند، جنازه ‏هايشان را تشييع مى‏ كنند، در محضر قضاتشان حاضر مى‏ شوند و شهادت مى‏ دهند. امانت آنان را نگهدارى مى‏ كنند و باز پس مى ‏دهند.» (گزيدة كافى، ج‏1، ص348)
البته اين بدان معنا نيست كه از اعتقادات به حقمان كوتاه بياييم و دست برداريم بلكه بايد در عين پايبندي به اعتقادات خود، مبناي معاشرت را با آنان، بر محور مشتركات بگذاريم و از ورود به مجاري اختلاف برانگيز خودداري نماييم.

مقام معظم رهبري فرمودند: «يك ميليارد مسلمان در دنيا هستند كه درباره خدا و پيامبر و نماز و حج و كعبه و قرآن و بسياري از احكام ديني با هم يك عقيده دارند يك چند مورد اختلاف هم دارند اينها بيايند همان چند اختلاف را بگيرند با هم بجنگند تا آن كسي كه با اصل خدا و پيامبر و دين و همه چيز مخالف است كار خودش را انجام بدهد آيا اين عاقلانه است؟ اگر مسلمين دست در دست هم بگذارند و با هم صميمي باشند ولو عقايدشان مخالف با يكديگر باشد اما آلت دست دشمن نشوند دنياي اسلام سربلند خواهد شد»
ر.ک«سیره امام صادق در برخورد با اهل سنت» نوشته سعید بابایی