در یكى از شبها - در سال 1362 - ما كه با بچه‏ ها در سنگر نشسته بودیم، محمدى - راننده گریدر - از ما پرسید: «راستى! شما وقتى به سوى جبهه حركت مى‏ كنید، از خانواده چه‏ طور خداحافظى مى‏ كنید؟»
گفتیم: مى‏ گوییم خداحافظ، یا به امید دیدار! و اهل خانه پشت سر ما آب مى ‏ریزند.‌»
محمدى گفت: «مى‏ دانید، من همیشه لحظه حركت به سوى جبهه، مثل شما مى‏ گفتم خداحافظ؛ ولى این دفعه احساس عجیبى داشتم و ناخداگاه گفتم: این دفعه آخرى است كه با پاى خود به خانه آمدم!»
چند روز بعد، در حالى كه مشغول زدن جاده بودیم، بچه ‏ها براى نماز و استراحت، محل كارشان را ترك كردند؛ اما محمدى هنوز داشت كار مى ‏كرد كه ناگهان در حال دورزدن، خمپاره به او اصابت كرد.
وقتى بچه ‏ها محمدى را از ماشین پایین مى ‏آوردند، لبخند زیباى رضایت‏ بخشى روى لبانش بود و ما تازه معناى حرف هاى چند شب قبل او را فهمیدیم.
شهید محمدي
منبع : راوى: على ‏اصغر حشمتى، ر. ك: خاكریز و خاطره، ص 83 و 84