اوج مصيبت امام حسين(ع)

شيخ صدوق قدس سره در علل الشرايع به اسناد خود از عبدالله بن فضل هاشمى روايت كرده كه گفت : به امام صادق عرض كردم : يا بن رسول الله ، چه شد روز عاشورا روز شهادت حسين است روز بزرگ مصائب است ، و حال آن كه روز وفات رسول الله و روزى كه فاطمه عليهاالسلام جهان را وداع گفت و روزى كه اميرالمومنين شهادت يافت و روزى كه حسن بن على به ضربت ستم شهيد گشت واجب مى كند كه مصائب اين روزها بزرگ تر باشد ؟
امام فرمود: مصيبت روز قتل امام حسين بزرگ تر است از جميع ايام ، زيرا كه اصحاب كساء كه در نزد خداوند بهترين آفريدگانند، فزون از پنج تن نباشند و آنها محمد و على فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام هستند و جود عالم منوط به وجود ايشان بود چون رسول خدا جهان را وداع كرد مردمان به بقاى چهار تن ديگر شاد بودند و چون فاطمه عليهاالسلام از دنيا رفت مردمان به وجود حسن و حسين عليهماالسلام تسليت مى يافتند چون على به شهادت رسيد، امام حسن و امام حسين عليهماالسلام به جاى او بودند و بعد از شهادت حسن مردم چشمشان به جمال حسين بود اما چون حسين را به قتل رساندند كسى از اصحاب كساء باقى نماند تا مردم را در سوگوارى آن حضرت سير و سلوكى باشد ولى شهادت حضرت حسين چنان بود كه پيامبر و على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام همگان را شهيد كرده باشند اين جاست كه مصيبت روز شهادت حسين بزرگترين ايام و برزگترين مصائب است .
( وقايع الايام ، ص 371.)