دکتر افروز در جهت نهادینه نمودن آرامش در درون راهکارهایی را به فرد توصیه نموده است که باید با پر رنگ کردن این ۷ صفت در خود به آن جامعه عمل بپوشاند:

۱- مثبت اندیش بودن و مثبت سخن گفتن
۲- امید بخش و امید آفرین بودن
۳- اهل عفو و گذشت بودن
۴-  اهل خیر و خیرآفرین بودن
۵- اهل تالیف قلوب بودن
۶- به تلاش خود بها دادن، و خود را با دیگران رقیب نکردن 
۷- نتیجه تلاش را به خدا واگذار کردن( توکل)

در روزهاي آخر زندگی حضرت نوح ، شخصي از ایشان پرسيد: «در زندگی طولانی خود، دنيا را چگونه ديدي؟!»
حضرت نوح(عليه السلام) در پاسخ گفت: «دنيا را هم چون اطاقي ديدم كه داراي دو در است، از يكي وارد شدم و از ديگري بيرون رفتم.»

ابن اثیر، الکامل ، جلد 1، صفحه 73

مداحی جامانده اربعین با نوای میثم مطیعی

مداحی کریلا با نواحی سعید حدادیان

مداحی هرجا که میرم حرفه حرمه با نوای میثم مطیعی

عدم هراس از اشتباه خود

به خاطر داشته باشيد که احساس مسئوليت هنگامی در افراد به‌وجود می‌آيد که به آنها مسئوليت داده شود. در عين حال فرد بايد در مورد اثربخشی پاسخ‌هايش، بازخورد دريافت کند و در مورد راه‌های گوناگونی که در دیگر موقعيت‌ها مناسب هستند، اطلاعاتی داشته باشد.

اگر از اشتباهات خويش درس بگيريد، عملکرد بهتری در آنچه انجام می‌دهيد، به دست خواهيد آورد. اما چنانچه نتوانيد ياد بگيريدکه چرا کارتان اشتباه بوده است يا به جای آن می‌توانستيد چه کار ديگری انجام دهيد، هرگز در کارتان پيشرفت نخواهيد کرد. بدين منظور هرگاه در کاری شکست خورديد، از خودتان اين سؤالات را بپرسيد: چه رفتارهای اشتباهی را مرتکب شده‌ام؟ چه درس‌ها يا آگاهی‌هايی از اشتباهاتم به‌دست آورده‌ام؟ سپس سعی کنيد با پاسخ دادن به اين سؤالات بينش کامل و دقيقی نسبت به کار خود به دست آوريد تا در کوشش بعدی موفق شويد.

به خاطر داشته باشيد که مسئول بودن به معنی پيروی کورکورانه از ديگران نيست

توانايی اخذ تصميم‌های درست، عامل عمده تکامل حس قدرت يا کنترل‌کردن شرايط زندگی خويش است. نتايج پژوهش‌های متعدد حاکی از آن است که بين مسئوليت‌پذيری و تصميم‌گيری رابطه تنگاتنگی وجود دارد. شک نيست که مردد و بی‌تصميم بودن يک راه بی‌مسئوليت بودن است.

امر به معروف و نهي از منكر و انتقاد شيوه روان‌شناختي دارد و بايد با توجه به مراتب و شرايط باشد. نبايد گرفتار قضاوت عجولانه، پيشداوري و تعصب شويم.
آیه:
خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:
لاَ تُحَرِّمُواْ طَیِّبَاتِ مَا أَحَلَّ اللّهُ لَکُمْ (سوره مائده/آیه 87)
چیزهای پاکیزه‌ای را که خداوند برای شما حلال کرده، حرام نکنید.

یکی از شاگردان برجسته میرزا جواد آقا ملکی تبریزی نقل می‌کرد: در شبی از شب‌های ماه رمضان برای کاری بیرون شهر رفته بودم دیدم عده‌ای از جوان‌ها و چند نفر از اهل علم برای تفریح و گردش در ماه مبارک بیرون شهر رفته بودند، این منظره بر من ناگوار آمد.
روز بعد پس از نماز ظهر و عصر و در خاتمه فرمایشات آقا میرزا جواد، طبق عادت همیشگی در ایوان مدرسه فیضیه، ذکر مصیبت کردم، آن روز قبل از ذکر مصیبت قضیه شب گذشته را عنوان کردم و گفتم: در ماهی که فرمودند « دعیتم الی ضیافه الله» که روزش بهترین روزها و شبش بهترین شب‌هاست، نفس‌ها در آن ثواب تسبیح دارد و خواب در آن عبادت است؛ چرا باید اهل علم به تفریح بروند؟ و به سایرین از جلالت این ماه تذکر ندهند؟
آن روز گذشت. صبح روز دیگر در مسجد بالاسر پس از نماز خواستم سؤالی از ایشان بکنم، تا چشم شریفشان به من افتاد، مرا مورد عتاب قرار داده و فرمودند: دیدی روز قبل چه کردی؟! در حضور اشخاص مختلف از عوام و غیره؟! چرا باید به این نحو اسم اهل علم و علما را ببری؟!
مگر تفریح غیر مشروع و حرام است؟! یا مگر حتماً لازم است علما به منبر بروند تا به مردم مطالبی را بگویند؟ ممکن است به نحو دیگری این کار را بکنند.[1]

پی نوشت:
محمدحسین قدیری، نرم افزار ورزيدگي در زندگي، اندرویدی(رایگان)، به نقل از کتاب طبیب دل ها (اقتباس)؛ نيز سايت حوزه نيوز