امروز حضور و سخنرانی فرمانده کل قوا در دانشگاه علوم دریایی امام خمینی نوشهر مازندران؛

فرمانده کل قوا صبح امروز در مراسم تحلیف و دانش‌آموختگی دانشجویان دانشگاه‌های افسری ارتش در دانشگاه امام خمینی نیروی دریایی حضور یافتند.

اگر ملتی از اخم استکبار جا نخورد، ابرقدرت‌ها را به عقب‌نشینی وادار خواهد کرد. جمهوری اسلامی چهل سال است که آماج خرابکاری آمریکا و همدستان آمریکا است.

در این چهل سال در جمهوری اسلامی چه اتفاقی افتاده است؟ جمهوری اسلامی از یک نهال باریک تبدیل شده است به یک درخت برومند و پُرثمر. جمهوری اسلامی برخلاف میل قدرتهای استکباری و آمریکا توانسته است توطئه‌ی آمریکا را در منطقه با شکست مواجه کند.

   سیاست قطعی آمریکا امروز بی‌ثباتی منطقه و جنگ خانگی و به‌جان هم انداختن برادران در منطقه ماست.  در مقابل این سیاست نظام جمهوری اسلامی با قدرت تمام ایستاده است. جوانان عزیز!‌ امروز دنیا شاهد یک ظلم فراگیر از سوی قدرتهای غاصب جهانی است، شما ملاحظه کنید منطقه‌ی ما و بسیاری از مناطق دیگر عالم امروز درگیر مشکلاتی هستند که این مشکلات ساخته‌ی دست استکبار جهانی است.

ما درباره‌ی قدرتهای ستمگر جهانی بدون تقیه و با صراحت کامل سخن میگوییم؛ امروز سیاستی که استکبار و در رأس آنها آمریکای ظالم و ستمگر برای خود اتخاذ کرده‌اند یک سیاست شرارت‌بار است، منافع خودشان را در ایجاد بی‌ثباتی در بسیاری از مناطق عالم بخصوص منطقه‌ی ما، منطق غرب آسیا قرار دادند.

سیاست آنها این است، منافع خودشان را این‌جور تعریف کردند که در این منطقه جنگ باشد، #جنگهای_خانگی باشد، برادران به جان یکدیگر بیفتند، تروریست به شکل فجیعی در منطقه توسعه پیدا کند؛ این سیاستی است که امروز آمریکا به کمک رژیم صهیونیستی و متأسفانه به کمک بعضی از کشورهای منطقه دنبال می کند. هدفشان هم این است که یک قدرت اسلامی‌ای در این منطقه سر برنیفرازد، سر بلند نکند، هدفشان این است. می دانند که پیام اسلام پیام دفاع از مظلومین و محرومان است و سیاست استکبار ایجاد محرومیت و ایجاد مظلومیت برای ملتها است لذا از یک سر برآوردن یک قدرت اسلامی بیمناک‌اند، برای همین هم در این منطقه فعالند، ایجاد جنگ داخلی، ایجاد نا امنی، ایجاد بی‌ثباتی، ایجاد تروریسم، این کاری است که سیاست آمریکا متأسفانه امروز در این منطقه، سیاست قطعی او است. در مقابل این سیاست نظام جمهوری اسلامی با قدرت تمام ایستاده است. 

۹۷/۶/۱۸

? @Khamenei_ir

لحظۀ پر زدن ما به نظر نزدیک است

راه عرش از دل صحرا چقَدَر نزدیک است

در دل خیمه بیایید همه جمع شوید

همه را سیر ببینم که سفر نزدیک است

مادرم زودتر از ما زده خیمه

اینجا چقَدَر بوی گل یاس پدر نزدیک است

تا سری هست به سجده بگذارید امروز

لحظۀ بال درآوردن سر نزدیک است

تا توانید به شش ماهۀ من بوسه زنید

بوسه های لب یک تیر سه پر نزدیک است

گریه ای کرد و غریبانه به زینب فرمود:

دخترم پیش تو باشد که خطر نزدیک است

گفت آسوده بخوابید همین شبها را

وقت بیداری شب تا به سحر نزدیک است

گریه کرد و به علمدار اشاره فرمود:

  که فدای تو شوم درد کمر نزدیک است

بر سر و روی یتیمان حسن دست کشید

  گفت قاسم که: عمو مرگ مگر نزدیک است

قد و بالای جوانش جگرش را سوزاند

  ای خدا صبر بده داغ پسر نزدیک است

صلی اللہ علیک یا مظلوم کربلا “یا اباعبدللہ”

 تمرین تکمیل متن، ۱۹شهریور۹۷، ساعت ۱۹ بعدازظهر

بر سر کوچه های رنگین کمان پرچمی از رنگ ها پیداست. اما دل را باید به یاد عطش کودکان سیه پوش کرد اگر مدعی حقوق بشری. غم دل های نگران را باید دید. کوچه های سرد آدمیت را نگران باید کرد. دل را به عطش باید سپرد. به لب، مشک بی آب علمدار رساند. چشم ها را به عطش رقیه، هُرم نفس های اصغر، به دست های جدا ز تن یادگار غریب آل الله روشن باید کرد. باید در کوچه های بنی هاشم نفس نفس زد تا با حس غربت، محرمی از شور آفرید. دلی پر از نور، در پناه حسین. کوچه ها هر یک سر به ندای هل من ناصر ینصرنی ارباب می دهند. صدای طبل ها و سنج ها، صدای شور، صدای زندگی می آید. تبی از جنس شعور و حضور قلبم را می فشارد. تب دارش می شوم، تب ندیدنش ارباب را می گویم. چشم را یارای دیدنش نیست. کاش با دیدن دیدگان اشکبارش در عزای جدش می توانستم بشویم دل را ز بار و انبار گناه. چه می شود مرا بوی پیراهن یوسف می آید. بوی پیراهن خونین کسی می آید. بوی پیراهن عزای مردی از قبیله خورشید. از راه می رسد ماه محرم. ماهی که حسین محرم دلها می شود. ماه محرم ماه راز گل سرخ. راز مظلومیت ۷۲ شهید سر ز تن جدا. یاد کبوتر شش ماهه، آبله های سه ساله، قدی خمیده و نماز شبی نشسته. سیه پوش می شوم در عزایت ای سپهسالار عشق. به مادرت، به خواهرت، به دردانه ات قسم دوستت دارم. با اشک هایم سیلی از احساس به راه انداخته ام تا ببرد با خود منیتم را و سند مالکیتم به نامت بخورد هر چند ویرانه ای بیش نیستم. به سویت از خودم در فرارم، فراری از پوچی به هستی.  گُر می گیرد دلم از یادآوری شب قبل از هجوم خصم و می سوزد و تاول می زند و سوزشش را با تمام سلولهایم حس می کنم. آن چنان که توصیفش برایم جانکاه است.  مدد رسان با دست های ز تن جدایت به من چرا که نمی شود نگفت از احلی من العسل، کمر شکسته، هزار بار مردن و دوباره زنده شدن و دوباره جان در رهت نثار کردن که شعار نه بلکه آرمان یارانت بود. چه زیبا اندیشیدن و چه زیباتر بر زبان جاری ساختن و تنها به گفتن اکتفا نکردند با فدای جان، خویش را در راه رسیدن به آرمان جاودانه کردند.  شب آخر و یک غروب غمبار ، اتمام حجت، وفاداری یاران و انگشتانی که موج بلا را در فردایی بی غروب به تصویر کشید. تصویری از عطش اصغر، گوشواره پر ز خون، عمود خیمه فرو نشسته در خاک و خار مغیلان. شبی پر از راز و نیاز به درگاه بی نیاز و این گونه این شب به صبح بلا مبدل می شود. طلوعی برای غروب خورشید عالم در سرزمینی محاصره شده پر از هجوم کرب و بلا . نمی توان نگفت از هنگامه ی اذان ظهر و نماز خوف و علمدار با وفا، غربت خورشید، آتش خیمه، شط بی وفا. گرمای ثارالله دلهای سوخته را به جوش می آورد. دیگر مال و وقت اهمیتی ندارد در برابر عظمت فداکاریت. دیگر از نذر مال و وقت گذشته باید نذر جان کرد در رهت.

تو دل غم مونده   یه چند شب دیگه تا محرم مونده

از ازل تا روز محشر دوستت دارم حسین

در همه عمرم سراسر دوستت دارم حسین

گفته پیغمبر تو را باید همیشه دوست داشت

طبق دستور پیمبر دوستت دارم حسین گرچه خیلی دوست دارم

چهارده معصوم را بین آنها جور دیگر دوستت دارم حسین

ساده میگویم شبیه کودکان بی سواد

از خودم هم بیشترتر دوستت دارم حسین

مادرم می گفت پای روضه شیرم داده است

پس من از آغوش مادر دوستت دارم حسین

“همنشینی با تو” را در آخرت از من نگیر

هرچه هم باشم سرآخر دوستت دارم حسین..

#آرش_براری