قسمت سوم
کسی در من مویه می کند، ضجه می زند و درد می کشد از چیدن اقاقی ها و صدایی از اعماق جانم بالا می آید دوان دوان، کودکانه می خندد و مرا متحیرانه می نگرد، مادرانه صورتم را نوازش می کند. خستگی و اشک را ز چشمان خسته و گونه های ترم می زداید و دل را سوی گل ارغوانی باغ امید می کشاند.
ادامه دارد…

قسمت دوم
درد می کشد، ضجه می زند، گاهی به یادم می آورد صبر ایوب را که یوسف آموخت.
اما باز مویه می کند، ضجه می زند، ناله می کند: مرا دریاب، مرا دریاب ز عمق تنهایی که دل تنهایم بی تو مرداب است.
ادامه دارد…

قسمت اول
کسی در من مویه می کند، ضجه می زند، درد می کشد،کسی در من مویه می کند، صدایش از ته چاهی بی انتها بیرون می خزد، و در اعماق جانم می پیچد و در امواج قیرگون آب ته چاه تنیده می شود و بالا می آید، می درد و بالا می آید، می خراشد و بالا می خزد.
و در من چاهی است به عمق شبهای زمستان و حنجره ای در ته آن همه ی ناله های دنیا را زخمه می زند.
ادامه دارد…

دلم را به باد فنا سپردم که دل به دلت نمی دهم.

 قسمت آخر

او در من مویه می کند، ضجه می زند و ناله می کند، از دنیایی که تا به خودت بجنبی گذشته و رد پای زمانه را روی گونه هایت به جا می گذارد. پس صدایش را از اعماق وجودم فریاد می کنم، آری فریاد که دوست ندارم خلوت دل را از حضور و ظهورت.

پایان