به یارو میگن اگه تو یک اقیانوس افتاده باشی و دو تا کوسه از دو طرف قصد خوردنت رو داشته باشن، چیکار می کنی؟
میگه: میرم نوک درخت!
میگن: مرد حسابی تو اقیانوس درخت کجا بود؟
میگه: مجبورم، می فهمی؟!
برخی از خانم هایی که ازدواج موقت یا متعدد را می پذیرند مانند هر زن دیگری تمایل دارند تک سرنشین ماندگار قلب شوهرشان باشند ولی در فراز و نشیب های زندگی ناچار شده اند چنین ازدواجی را بپذیرند. حالا ما که بدون درک شرایطشان به آن ها ایراد می گیریم، حکایتمان می شود مَثل: دستت از دور به آتش است.
برخی هم که خود را نماینده تام الاختیار خداوند متعال می دانند. وقتی کارشناسان از حکم ازدواج موقت یا تعدد زوجات سخن می گویند و حکم الهی بیان می شود، منظورشان این نیست که همه ملت را به این کار تشویق کنند. اصلاً بگذارید از یک مثال واقعی کمک بگیرم.
در روستای ما غیر از ده ها زن بیوه شوهر مرده و چند زن طلاق گرفته و داده شده (می دانید که پای طلاق به روستاها هم کشیده شده و آمار طلاق های روستایی نگران کننده است.) نزدیک چهل تا پنجاه دختر وجود دارد که سنشان از 35 سال بالاتر است؛ نه این که اغلب این ها وسواس به خرج داده باشند برای ازدواج یا شرایط سنگین گذاشته باشند یا…، واقعاً خواستگار نداشته اند مگر مواردی که پیران لب گور نشسته خواستگارشان بوده اند یا معتادان تابلوی شناخته شده که هیچ دختری تن به ازدواج با آن ها نمی دهد. حالا شما مخاطبان فرهیخته و عاقل خانه خوبان به من بگویید دختران روستای من چه کار کنند؟
- تا آخر عمر مجرد بمانند؟
- ازدواج موقت کنند؟
- همسر دوم مرد عادل ثروتمند شوند؟
- بروند بمیرند؟!
- خدای نکرده روابط نامشروع (ازدواج سفید، دوستی با جنس مخالف و…) را برگزینند.
-کوچ کنند به روستاها یا شهری دیگر به دنبال شوهر (باور کنید برای اغلب آن ها و خانواده آن ها این کار مقدور نیست از سویی خود شهرها هم این مشکل را دارند!)
خب من و شما که در این شرایط نیستیم واقعاً می توانیم به جای آن ها تصمیم بگیریم؟ می توانیم حکم خداوند برای این افراد را نادیده بگیریم و بگوییم خداوند برای این ها حکمی ندارد؟
اگر ما این ازدواج را نمی پسندیم، حرف دیگری است. اختیار خودتان را دارید ولی حق نداریم به جای دیگران تصمیم بگیریم و برایشان حکم صادر کنیم که چنین ازدواجی نکنند.
بله من هم مثل شما قبول دارم این حکم برای هر کسی نیست؛ مردانی که عادل نیستند نباید تحت فرمان شهوت و هوس، دو زندگی را خراب کنند.[1]

پی نوشت :
1.محمدحسین قدیری، ماهنامه خانه خوبان، شماره 80، سال 1394

ای آنان که در زندان تن اسیرید به تفسیر شهادت نیندیشید که از درک قصه ی شهادت عاجزید. فقط شهید می تواند شهادت را درک کند. شهید کسی نیست که ناگهان در خون بغلتد و نام شهید را بر خود بگیرد. شهید در آن دنیا قبل از این که در خون بتپد شهید است. و شما همچنان که شهیدان را در این دنیا نمی توانید بشناسید و بفهمید بعد از وصلشان نیز هرگز نمی توانید درکشان کنید. شهید را شهید درک می کند. اگر شهید باشید شهید را می شناسید وگرنه آیینه ی زنگار گرفته چیزی را منعکس نمی کند که نمی کند.
برخیزید و…
فکری به حال خود کنید… شهيد باغاني

امام جواد(ع)
مَنِ انقَطَعَ إلى غَيرِ اللَّهِ وَكَلَهُ اللَّهُ إلَيهِ؛(بحارالأنوار: ج 68, ص 155, ح 69)
آن كه به غير خدا روى آورد، خداوند به همو واگذارش كند.

آیا سر امام حسین (ع) به بدنش ملحق شد؟
درباره اینکه سرنوشت سر امام حسین و شهدای کربلا چه شد، و نهایتا کجا دفن شدند اختلاف نظر است، به نقلی عمر بن سعد، سر مطهر امام حسین (ع) را به کوفه و این زیاد آن را به شام فرستاد، این کار توسط «خولی» انجام شد.(1) سر دیگر شهدا نیز که 72 سر بود (2) نیز روز بعد از روز عاشورا، بین قبایل تقسیم شد و هر قبیله، چند سر برداشت به سوی کوفه رهسپار شدند. (3) مشهور در بین شیعه این است که سر امام حسین(ع) را امام سجاد تحویل گرفتند و به بدن مطهر ایشان ملحق ساختند.
1.بلاذری، احمد بن یحیی، أنساب الأشراف، ج 3، ص 89.
2. گروه تاریخ مؤسسه امام خمینی، مقتل جامع، ج 1، ص 896.
3. بلاذری، احمد بن یحیی، أنساب الأشراف، ج 3

ائمه معصومين (علیهم السلام) چه تدابيري براي زنده نگه داشتن ياد و نام امام حسين (ع) و عاشورا بكار مي بردند؟
1. از طريق برپايي مجالس سوگواري : همه معصومين در ماه محرم و خصوصاً عاشورا مجلس سوگواري و عزاداري برپا مي كردند و از مداحان مي خواستند از مصيبت اباعبدالله الحسين در مجالس عزاداري نوحه بخوانند.
2. ياد آوري مصائب حضرت در مناسبتهاي مختلف مثلاً امام سجاد هرگاه چشمشان به آب مي افتاد گريه مي كردند و مردم را به ياد مصيبت حضرت مي انداختند .
3. گريه كردن و گرياندن مردم: ائمه معصومين هم خودشان در مصيبت امام حسين گريه مي كردند و هم در فضيلت گريه بر امام حسين احاديثي نقل مي كردند و مردم را به گريه بر امام حسين تشويق و ترغيب مي كردند.
4. تشويق شاعران به مرثيه سرايي و خواندن اشعاري در فضيلت امام حسين.
5. اهميت دادن به تربت امام حسين: ائمه معصومين تربت حضرت سيدالشهداءرا بعنوان قطعه اي از بهشت معرفي مي كردند و تربت حضرت را موجب شفاي دردها مي دانستتند.