مرگ در چشم انداز امام حسين(علیه السلام)

روز عاشورا چون جنگ شدت گرفت و كار بر حسين بسيار سخت شد، بعضى از اصحاب آن حضرت ديدند برخى از ياران امام در اثر شدت جنگ و با مشاهده بدنهاى قطعه قطعه شده دوستانشان و فرا رسيدن وقت شهادت و جانبازى آنها، رنگ چهره شان دگرگون گشته است و لرزه بر اندام آنان افتاده و ترس دلهايشان فراگرفته است. اما خود سيدالشهدا و تعدادى از خواص يارانش برخلاف آنها هر چه فشار بيشتر، و مرحله شهادت نزديكتر مى شود رنگ صورتشان درخشنده تر گشته و سكون و آرامش بيشتر مى يابند. بعضى از اين شهامت فوق العاده تعجب كرده با امام حسين اشاره كرده، به يكديگر مى گفتند: به حسين نگاه كنيد كه ابدا از مرگ و شهادت باكى ندارد. امام حسين متوجه گفتارشان شده، فرمود:اى بزرگ زادگان قدرى آرام بگيريد! صبر و شكيبايى پيشه كنيد! چون مرگ پلى است كه شما را از گرفتاريها و سختيها عبور داده و به بهشت هاى پهناور و نعمتهاى جاودانى مى رساند.
و اما براى دشمنانتان پلى است كه از قصر به زندان مى رساند. و كداميك از شما نخواهد از يك زندان به قصر مجلل منتقل گردد.
پدرم از پيامبر برايم نقل كرد، كه مى فرمود: دنيا براى مؤ منان همانند زندان و براى كافران همانند بهشت است .
و مرگ پلى است كه مؤ منان را به بهشتشان ، و كافران را به جهنمشان مى رساند. آرى، نه دروغ شنيده ايم و نه دروغ مى گويم .(محمدتقی مجلسی ،بحارالانوار: ج 6، ص 154 و ج 44، ص 297)

امروز چهارم محرم سال 1436 هجری قمری است در چنین روزی  در سال 61 هجری قمری شريح قاضي در کوفه به قتل امام حسين(ع) فتوا داد و عبيدالله در مسجد كوفه عليه امام حسين(ع)  سخنرانی کرد و براي شرکت  مردم کوفه در جنگ با امام بین آن ها پول تقسیم نمود و  راه هاي ورود و خروج به كوفه به دستور وي  بسته شد،  قيس بن مسهر فرستاده امام حسين(ع) به كوفه را نیز به شهادت رساند.

ورود به كربلاى پُربلا

بسيارى از تاريخ ‌نويسان آورده اند: چون حضرت ابا عبداللّه الحسين صلوات اللّه عليه از مكّه معظّمه عازم شهر كوفه و سرزمين كربلاء گرديد. به همين منظور به همراه اهل بيت و ديگر دوستان و ياران خود حركت كرد، در بين راه در محاصره شديد سپاه حرّ بن يزيد رياحى قرار گرفتند، پس از صحبت ها و مجادله ها، سرانجام توافق شد كه حضرت به راه خود ادامه دهد تا از سوى عبيداللّه - والى كوفه- دستور بعدى بيايد.
لذا امام با همراهان به مسير خود ادامه داد تا آن كه به محلّى به نام عُذَيْبُ الهِجانات رسيدند.
در اين هنگام از طرف والى كوفه - عبيداللّه - براى حرّ كه فرمانده لشكر بود، نامه اى به اين مضمون آمد كه بايستى از هر جهت بر حسين و همچنين يارانش سخت گرفته شود.
حرّ، نامه عبيداللّه را براى امام حسين قرائت كرد.
و چون اصحاب و ياران حضرت از پيام شوم عبيداللّه آگاه شدند، اظهار داشتند: يا ابن رسول اللّه ! اجازه فرما تا با لشكر او مبارزه و قتال كنيم ؟حضرت پس از شنيدن سخنان اصحاب و ياران خود، فرمود: تا آنان جنگ را شروع نكنند، من هرگز اقدام نخواهم كرد. آن گاه يكى از ياران به نام زُهير بن قين عرضه داشت: پس به سوى سرزمين كربلا كه در همين نزديكى قرار دارد، حركت كنيم.
همين كه امام حسين نام كربلاء را شنيد، گريست گرفت و سپس اظهار نمود:
«اَللّهُمَّ إنّى اعُوذُ بِكَ مِنْ كَرْبٍ وَ بَلاء» يعنى؛ خداوندا، از مشكلات و بلاهاى اين سرزمين - كربلا - به تو پناه مى برم.
سپس مقدارى به مسير خود ادامه داد و فرمود: در همين جا فرود آئيد و بارها را باز كنيد و بر زمين بگذاريد، كه اين جا وعده گاه جدّم رسول خدا مى باشد و قبر و مقبره من در اين سرزمين خواهد بود.
بنابراين، حضرت ابا عبداللّه الحسين در روز دوّم محرّم الحرام، سال 61 هجرى قمرى وارد سرزمين كربلاء شد.

(مقتل خوارزمى : ج 1، ص 237، تاريخ طبرى : ج 4، ص 309.)

برگرفته از نرم افزار شمیم یار 93

یک روح بزرگ و مقدس دارای ویژگی هایی همچون:

ناراحت شدن و به زحمت انداختن تن و جسم

خوراندن نان جو به تن و شب زنده دارای کردن

کوچکترین کوتاهی در وظیفه خود را با سر در تنور بردن و احساس حرارت جبران می کند تا دیگر در حق و کار یتیمان و بیوه زنان کوتاهی نکند.

آرزوی کشته شدن در راه هدفهای الهی و بزرگ را دارد و با شکافته شدن فرق ، خدا را شاکر است.

شهید کسی است که یک روح بزرگ دارد، روحی که هدفی مقدس دارد و در راه عقیده کشته می شود و کسی که برای خودش کار نکرده و در راه حق و حقیقت و فضیلت قدم برداشته است . حسین بن علی (علیه السلام) یک روح بزرگ و مقدس است.(مرتضی مطهری،حماسه حسینی ،ج1، صص30-31)

امروز 3 محرم سال 1436 هجری قمری مصادف با  ورود عمربن سعد فرمانده سپاهيان يزيد به كربلا در سال 61 هجری قمری است در چنین روزی امام حسین (علیه السلام)  توسط قيس بن مسهر صيداوي براي اهالي كوفه نامه ارسال نمود.