شناخت و معرفت به امام دو جنبه دارد:
1. معرفت به شخص امام و زندگانی ایشان
2. معرفت به شخصیت و جایگاه آن حضرت در نظام هستی و آثار مترتب بر آن و نیز وظایف ما در قبال ایشان

مهدویت نه فقط برای فردای بشر برنامه دارد بلکه گذران امروز من و شما نیز در گرو معرفت و شناخت از این موضوع مهم است. عدم شناخت امام و جایگاهش ، راهش ، اهدافش و وظایف ما در قبال ایشان زندگی جاهلانه ای است که در احادیث به آن اشاره شده است.

مفضّل بن عمر روایت می ‏کند، وقتى که امام صادق (علیه السّلام) از دنیا رفت، وصیت کردند که امام بعد از ایشان امام موسى کاظم( علیه السّلام) است.
ولى برادرش عبد اللَّه نیز ادّعاى امامت کرد؛ چون بزرگترین فرزند آن حضرت، و معروف به عبد اللَّه أفطح (چون که پاهاى عبد اللَّه صاف بود. لذا به او عبد اللَّه افطح مى‏ گفتند و پیروان او را فطحى می گویند که یکى از فرقه‏ هاى شیعه می ‏باشند)بود.
امام کاظم( علیه السّلام) دستور داد تا در وسط خانه هیزم جمع کرده و انباشتند، سپس شخصى را به دنبال برادرش عبد اللَّه فرستاد تا آنجا بیاید. پس وقتى که نزد امام( علیه السّلام) آمد، بزرگانى از شیعه نزد امام کاظم( علیه السّلام) نشسته بودند.
وقتى که عبد اللَّه نشست، امام دستور داد هیزم ها آتش گرفته و شعله ‏ور شدند. و مردم نفهمیدند که هیزم ها چگونه آتش گرفتند. وقتى که شعله ‏هاى آتش زبانه کشید، حضرت به داخل آتش رفت و آنجا نشست و در همان حال، مدّتى با مردم مشغول صحبت شد. سپس لباسش را جمع کرد و از میان آتش بیرون آمد.
سپس رو به برادرش عبد اللَّه کرد و فرمود: اگر گمان می کنى که بعد از پدرت تو امام هستى، پس تو هم برو و در میان آتش بنشین.
گفتند: در این هنگام دیدیم که رنگ عبد اللَّه متغیّر شد. پس برخاست و در حالى که ردایش را می ‏کشید. از خانه امام موسى کاظم (علیه السّلام) خارج شد. ( بحارالانوار: 47/ 251، حدیث 22)
منبع:
قطب الدین راوندى، سعید بن هبة الله، جلوه‏ هاى اعجاز معصومین علیهم السلام ،ایران ؛ قم، چاپ: دوم، 1378 ش، ص 241.

امام هفتم 
حضرت موسى بن جعفر علیه السّلام، در روز یک شنبه هفتم صفر، سال 128 هجرى در ابواء (محلى بین مکه و مدینه) به دنیا آمد و در 25 رجب سال 183 در زندان بغداد، در سنن 55 سالگى، به شهادت رسید و در نزدیکى همین شهر در کاظمین به خاک سپرده شد. پدر بزرگوارشان، امام جعفر صادق علیه السّلام و مادرشان حمیده نام داشت. کنیه ایشان ابو الحسن و ابو ابراهیم و لقب مشهور ایشان «کاظم» بود، اما راویان شیعه از ایشان با القاب «امین» و «صالح» نیز نام مى ‏برند.
مورّخان، تعداد فرزندان ایشان را مختلف بیان کرده و برخى آن را تا شصت تن گفته‏ اند که در میان پسران، امام رضا علیه السّلام و در میان دختران، فاطمه معصومه که در قم مدفون است از بقیه مشهورترند.
مدت امامت ایشان 35 سال بود که بخشى از آن در زندان خلفاى ستمگر عباسى سپرى شد.
برخى از روایات ایشان در جوامع روایى و مسند ایشان آمده است.

منبع:
شهید اول، محمد بن مکى، الدرّة الباهرة من الأصداف الطاهرة (ط - القدیمة مع الترجمة ) - قم، چاپ: اول، 1379 ش، ص33.