قسمت دوم
درد می کشد، ضجه می زند، گاهی به یادم می آورد صبر ایوب را که یوسف آموخت.
اما باز مویه می کند، ضجه می زند، ناله می کند: مرا دریاب، مرا دریاب ز عمق تنهایی که دل تنهایم بی تو مرداب است.
ادامه دارد…

قسمت اول
کسی در من مویه می کند، ضجه می زند، درد می کشد،کسی در من مویه می کند، صدایش از ته چاهی بی انتها بیرون می خزد، و در اعماق جانم می پیچد و در امواج قیرگون آب ته چاه تنیده می شود و بالا می آید، می درد و بالا می آید، می خراشد و بالا می خزد.
و در من چاهی است به عمق شبهای زمستان و حنجره ای در ته آن همه ی ناله های دنیا را زخمه می زند.
ادامه دارد…

دلم را به باد فنا سپردم که دل به دلت نمی دهم.

 قسمت آخر

او در من مویه می کند، ضجه می زند و ناله می کند، از دنیایی که تا به خودت بجنبی گذشته و رد پای زمانه را روی گونه هایت به جا می گذارد. پس صدایش را از اعماق وجودم فریاد می کنم، آری فریاد که دوست ندارم خلوت دل را از حضور و ظهورت.

پایان

قسمت پنجم
نه انگار دوباره او مرا از اعماق جانم صدا می کند تا به من از دل بگوید. دلی که گاهی قفسی ساخته ام و در بندش کشیده ام و گاهی نیز او بیشتر مرا در بند خویش آزرده است.
ادامه دارد…