۵ خرداد شب ساعت ۱ و ۴۰ شب

از خدا می خواهم روزی با یک سبد گل یاس در مسیر راهت قرار گیرم و تو مریدت را مرشدانه راهنمایی کنی. راهنمایی کنی به راه خودت، راه خوبی ها. دستم بگیری و در احساس بی تو بودن رهایم نکنی، تا از این سرای بی سروسامان به سرای سامان سفر کنم.

دستگیرم شوی تا گم نشوم در هیاهوی تردید ها. گمراه نشوم در کوره دار شک ها. تا گذشته مرا به باد فنا ندهد. با پاکی دلت پاک کن سیاهی دلم را. دست به دستت داده ام. راضی ام حتی به چاه افتادن با تو، ولی دل از تو نمی کنم. گر چه به سفر قندهار روی. تا سوار بر قالی سلیمان از من و خواسته هایم بگریزی.

ولی این را بدان که من سوته دل را نمی توانی از سر خود باز کنی. من سر جهازی مادرتم که از رسالت پدربزرگت و امامت پدرت به ارث برده ای. نام مادر و پدر و پدر بزرگ که می آید دوباره احساس غم متولد می شود در دلم. یاد پدر، دختر و همسری که فقط در راه هدایتمان رنج دیدند. آزردیمشان تا از دست علیلمان بر آمد. وقتی هم در بدی ها ممتاز شدیم، دست از پا دراز تر دوباره فیلمان یاد هندوستان کرد. دلمان خواست هم خدا را هم خرما را.

سخت است بازگشت اما ناممکن نیست. از شدن تا نشدن فاصله ای نیست جز یک نون که برای خیلی ها حکم بودن و نبودن دارد. چه می آید به ذهنم شاید، سخت درگیر روزمرگی شده ایم. در گیر و دار چه کنم، چه کنم های روزگار، چنگ می زنم ریسمانت را. یاری رسانم!

نگذار حضورت کمرنگ یا حتی بی رنگ شود در احساسم. رنگ بزن دلم را و زندگیم را. شوری از رنگ ها بیافرین و زندگی را رنگین کمان رنگ ها کن با حضورت در خزانی بهار شده ای تمام شور و احساسم.

جمعه، ۴ خرداد، ساعت ۵ و نیم بعدازظهر
روی مبل نشسته ام و به کارهایم فکر می کنم. چه کاری را باید انجام می دادم که به آن نرسیده ام. چقدر گوشیم داغ می شود. نمی دانم دلیلش چیست. سایه ای از کنار پرده رد می شود، گربه ای است که از روی دیوار حیاط می گذرد و سایه اش روی پرده می افتد. برای یک لحظه احساس کردم کسی به خانه امان می آید. ولی لحظاتی بعد دوباره سایه ای بر روی پرده می افتد. کسی وارد خانه می شود. آره برادرم است که خسته از سر کار بازگشته است. می آید و جلوی تلویزیون دراز می کشد. کاملا عاشق تلویزیون است. همچون مادرم با این تفاوت که برنامه های مورد علاقه اشان متفاوت است. از حال مادر می پرسد که چرا خوابیده است و من می گویم خوب است، فقط خوابیده است. ولی چند دقیقه ای بیشتر نمی گذرد که صدای تلویزیون پخش می شود. من به چشم خود می بینم که مادرم که به خاطر گرما درب راهرو را باز گذاشته بود تا در خنکی بخوابد با شنیدن صدای برنامه تلویزیون از خواب بیدار می شود. همان جا می نشیند، دلم ناگهان به شوره می افتد چرا از جایش بلند نمی شود و چرا به برادرم نمی پیوندد برای دیدن تلویزیون. از جایم بلند می شوم و به سویش می روم خیالم راحت می شود. می بینم که در حال تعویض باند زخم همیشگیش است و به همین علت هنوز نشسته است و بلند نمی شود. خیالم راحت می شود از اینکه حالش خوب است و نیازمند کسی نیست برای انجام کارهای شخصی اش و خدا را شکر می کنم در دم و لحظه ذهنم به گذشته ای نه چندان دور بر می گردد زمانی که باید او را در انجام کوچکترین کارها کمک می کردم. خدا را شکر می کنم که الان خود با روحیه کارهای خود و حتی منزل را انجام می دهد. چرا که می دانم انرژی می گیرد از انجام کارهایی که قبلا برای انجامشان نیازمند به کسی نبوده است، جز به دست و پا و قدرت و بنیه خود. خدایا در این لحظه که روزهای مهمانی ات است به عنوان مهمان از میزبان بخشنده ای چون تو درخواست می کنم سایه اش بر سرم مستدام باشد. سلامت در کنار خانواده و شاهد خوشبختی فرزندان و نوه هایش باشد و در نهایت عاقبتش به خیر و شادی باشد. البته این را فقط برای مادرم نمی خواهم، خواسته ای است که اجابتش را برای تمام مسلمانان جهان از خالق بی همتا خواهانم.

۳ خرداد ساعت ۱ و نیم شب
شاید نوشتن از نظر خیلی ها راحت باشد، ولی به نظر من اصولی دارد که آموختن آنها نوشته را زیباتر می کند. این قانون آنچنان که برخی فکر می کنند هم نانوشته و نا آزموده نیست. از ریشه ها هم باید مواظبت کرد، همچون مواظبتی که از ساقه ها می شود. نهالی که کاشته می شود، باید نگهبانی راست قامت در کنار او نهاد تا او را از کجی ها و ناراستی ها حفظ نماید، چنان که زندگی انسان هم این گونه است.

۳ خرداد ساعت ۱۱و ۴۵ شب
#همنوا با ابو حمزه
بسیار پیش می آید از خودت می پرسی، چرا با درخواستم موافقت نشد. چرا به خواسته ام نرسیدم. چرا و چراهای بسیاری دیگر، که تو را گاهی دچار تردید و شک می کند. گاهی تردیدها محاصره امان می کنند و چه می دانیم همه از رخنه او در قلب و دل نشات می گیرد که به حال خود رهایش کرده ایم و از خدا بی خبر شده است.
گاهی یادم می رود باورم را که تویی امید آرزومندان و تویی که برآورده می کنی حوائج را و تویی که مراقبت می کنی از پریشان حالان. چه کم است فاصله مسافری که از خوبی تو به سوی بدی کوچ کرده است و هیچ پنهان نیست از تو ولی اعمال بد من بنده می پوشاند مرا. بسیار از تو خواسته ام و استغاثه ات کرده ام و توسل جسته ام بدون استحقاق، بدون آن که سزاوار باشم خواهان عفوم چرا که به کرمت اعتماد کرده ام و به راستی وعده ات غرق در آرامش شده ام. پناهنده شده ام پناهنده ایمان و توحید و یکتاپرستی. پروردگارم جز تو نیست مرا ربی و خدایی. شریکی نداری پروردگارم. گوینده و گفته ات حق و وعده ات راست که امر کردی مرا به درخواست از خودت که رئوفی و مهربان. پس لختی دلم را به تو می سپارم، دلم را با یادت در برگیر و آرام کن، ای امید امیدواران و ای منتهای دعای عارفان.