ما از مرگ نمی هراسیم، اما می ترسیم که بعد از ما، ایمان را سر ببرند. و اگر دل از سوختن برگیریم، روشنایی نابود شود و جای خود را دوباره به شب بسپارد، پس چه باید کرد؟!

شهيد مهدي رجب بيگي

منبع کلام شهدا:اسك دين

شهادت هدفيست كه همه كس را ياراي رسيدن بدان نيست و مسيريست كه هر از راه رسيده­اي را توان قدم نهادن و پيمودن آن نيست.

شهيد عباس آقايي

منبع کلام شهدا:اسك دين

عجیب است داستان آدمی که می‌داند بعد از مرگ او را بازخواست می‌کنند اما بی‌خیال در یک زندگی آسوده روز را به معصیت می‌گذراند و شب آسوده همراه شیفتگان رؤیاها به خواب می‌رود .

شهيد حسين بيدخ

منبع کلام شهدا:وبلاگ شهيد ديباج

جهاد بر دو قسم است:

۱. ابتدایی: آن است که برای برداشتن موانع دعوت به اسلام انجام شود و سپاه اسلام بدون آن که حمله‌ ای از سوی دشمن شده باشد با هدف از بین بردن موانع تبلیغ اسلام و برداشتن موانع مسلمان شدن سرزمین‌های دیگر و گسترش اسلام و اعلای کلمه‌ی حق و برپایی شعایر دینی و هدایت کفار و مشرکان و برانداختن شرک و بت‌پرستی به جنگ و جهاد بپردازند. (در حقیقت هدف از جهاد ابتدایی کشور گشایی نیست، بلکه دفاع از حقوق فطری ملت هایی است که به توسط قدرت های کفر و شرک و استکبار از خدا پرستی و توحید و عدالت محروم شده‌اند).

۲. دفاعی: آن است که به عنوان دفاع و جلوگیری از تجاوز دشمن انجام گیرد، و زمانی است که دشمن به سرزمین های مسلمانان و مرز و بوم آنها هجوم آورد و قصد تسلط سیاسی یا نظامی یا فرهنگی یا اقتصادی نسبت به آنان داشته باشد.

دو نکته در جهاد دفاعی:

1.دفاع از اسلام و مسلمین واجب است و متوقف بر اذن والدین نیست، ولی در عین حال سزاوار است که انسان تا می‌تواند رضایت آنان را جلب کند. ۲. اگر حفظ نفس محترمه و جلوگیری از وقوع قتل مستلزم دخالت فوری و مستقیم باشد، این کار جایز بلکه شرعاً از باب وجوب حفظ جان نفس محترمه واجب است، و از جهت ثبوتی متوقف بر کسب اجازه از حاکم و یا وجود امر به آن نیست، مگر آن که دفاع از نفس محترمه متوقف بر قتل مهاجم باشد که صورتهای متعددی دارد که احکام آنها هم ممکن است متفاوت باشد.

شبیه ترین به پیامبر (ص)

عايشه مي‏ گويد: هيچ كس را نديدم كه در گفتار و سخنوري به اندازه فاطمه زهرا(س) به پيامبر(ص) شبيه ‏تر باشد، هرگاه بر پدر وارد مي ‏شد، حضرت به وي خوش آمد مي‏ گفت و دستش را مي بوسيد و او را به جاي خويش مي‏ نشاند و چون پيامبر(ص) به خانه او مي‏ رفت، وي به استقبال پدر مي ‏آمد و دست پدر را مي‏ بوسيد .

عمادالدین طبری، بشاره المصطفی، ص253