به من می گفت: مادر جان، وقتی من و داداش خونه ایم، درست نیست شما و خواهرم در حیاط را باز کنید؛ یا من می روم یا داداش. شاید یه مرد نامحرمی پشت در باشه؛ خوب نیست صدای شما را نامحرم بشنوه. خیلی حساس بود. با اینکه ما خودمان رعایت می کردیم اما همیشه حواسش بود، مخصوصا به خواهرش. 

نوجوانی شهید حسن آقاسی زاده
منبع : کتاب دوران طلایی به نقل از شهاب

جاروکشی نصیب بزرگان دین شده
سینه‌ زنان هیأت‌ شان خیل انبیا

شیر خدا چه روضه‌ ی سختی بیان نمود
طفلی برای مادر خود می‌شود عصا

ختم رسل به گریه فقط داد می‌زند
ای مردمان شهر مدینه! چرا؟ چرا؟

شاعر: وحید قاسمی

دو بیتی از شعر شهید مطهری (ره) خطاب به امام خمینی(ره)

صبا از ما ببر يك لحظه پيغامى به روح ‏اللَّه‏

كه اى ياد تو مونس روز و شب در اين قفس ما را

به رغم كوشش دشمن نخواهد بگسلد هرگز

ميان ما و تو پيوند تا باشد نفس ما را

مجموعه ‏آثاراستادشهیدمطهرى، ج‏24،ص 101

تا آخرین نفس راهت را ادامه خواهیم داد ای امام

با لبیک به فرامین رهبری 

ادامه خواهیم داد راهت را ای امام

لبیک یا خامنه ای

خامنه ای خمینی دیگر است 

ولایتش ولایت حیدر است 

بیتی از شعر شهید مطهری (ره) خطاب به امام خمینی(ره)

تمام ملت ايران فكنده چشم بر راهت‏
 
به راه عدل و آزادى، نه باك از هيچ‏كس ما را

مجموعه ‏آثاراستادشهيدمطهرى، ج‏24،ص 101

از جمله كارهايى كه رهبران بزرگ ما و بالخصوص رهبر بزرگ فعلى ما حضرت‏ آيت‏ اللَّه العظمى امام خمينى در اين سال ها انجام دادند اين بود كه اين خودباختگى را از مردم ما گرفتند و مردم ما را به آن خود واقعى و به آن روح جمعى مؤمن ساختند.

بزرگترين هديه ‏اى كه يك رهبر به ملتش مى‏ تواند بدهد «ايمان به خود» است، يعنى آن ملت را به خودش مؤمن كند. يك رهبر ممكن است هديه ‏اى كه به مردمش مى‏ دهد هديه مادى باشد، فرض كنيد يكى از منابع مادى را كه دشمن مى‏ برده است بگيرد و به ملت پس بدهد. ممكن است هديه سياسى باشد، استقلال سياسى به ملت خودش بدهد. ممكن است ايمان به رهبر باشد يعنى ملت معتقد شود كه رهبر ما رهبر خيلى بزرگى است. ولى اين ها آنقدر مهم نيست كه هديه‏ اى كه يك رهبر به ملتش مى‏ دهد اين باشد كه اين ملت را به خودش مؤمن و معتقد كند كه بگويد من نبايد زير بار دشمن بروم، زير بار استبداد بروم، زير بار استعمار بروم، من از خودم تاريخ دارم، از خودم فرهنگ دارم، من هيچ احتياجى ندارم كه از غرب الگو بگيرم.

مجموعه‏ آثاراستادشهيدمطهرى، ج‏24، ص 217