امـروز زنـان در جـمهورى اسلامى ، همدوش مردان در تلاش سازندگى خود و كشور هستند و اين است معناى آزاد زنان و آزاد مردان ، نه آنچه در زمان شاه مخلوع گفته مى شد، كه آزادى آنـان در حـبـس و اختناق و آزار و شكنجه بود. اينجانب به زنان توصيه مى كنم كه رفتار زمـان طـاغـوت را فراموش كنند و ايران عزيز را كه از خودشان و فرزندانشان است ، به طور شايسته بسازند كه باهمت همه قشرها از وابستگى ها به تمام ابعادش نجات يابيم . من به زنان متعهد، روز بيستم جمادى الثانى را كه روز مبارك زن است تبريك عرض ‍ مى كنم و از خداوند متعال سلامت و سعادت آنان و عظمت اسلام و مسلمين را خواستارم .

کتاب صحیفه نور، جلد12، پيام امام خمينى به مناسبت روز زن

عمر بن على عليه السلام از پدرش امير مؤمنان عليه السلام از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله روايت مى‌كند كه فرمود: «برادرم عيسى عليه السلام وارد شهرى شد كه ميوه‌هايش كرم‌خورده بود. مردم آن شهر از آن وضعيت به وى شكايت كردند. عيسى عليه السلام گفت: علاج اين كار به دست شماست، ولى شما نمى‌دانيد. شما گروهى هستيد كه هنگام نشاندن درخت ابتدا خاك مى‌ريزيد و پس از آن درخت را آب مى‌دهيد ولى اين كار درست نيست بلكه شايسته است ابتدا در ريشۀ درختان آب بريزيد و سپس خاك اضافه كنيد تا كرم به وجود نيايد.

آنان از آن پس طبق دستور حضرت عيسى عليه السلام عمل كردند و آن آفت از ميان رفت.»‌

منبع: آقا حسين طباطبايى بروجرى، منابع فقه شيعه، مترجمان: مهدى حسينيان قمى و م. صبورى، منابع فقه شيعه، چ اول، تهران: انتشارات فرهنگ سبز، 1429 ه‍ ق، ج‌23، ص 961

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: هيچ مسلمانى نيست كه نهالى بكارد و انسان يا حيوان يا پرنده از آن بخورد مگر آن‌كه تا روز قيامت براى وى صدقه بنويسند.»‌

منبع: آقا حسين طباطبايى بروجرى، منابع فقه شيعه، مترجمان: مهدى حسينيان قمى و م. صبورى، منابع فقه شيعه، چ اول، تهران: انتشارات فرهنگ سبز، 1429 ه‍ ق، ج‌23، ص955

درخت زقوم چيست؟

درخت زقوم، غذاى گناهكاران است، همانند فلز گداخته در شكم ها مى‏ جوشد، جوششى همچون آب سوزان، در قيامت گفته مى ‏شود اين كافر مجرم را بگيريد و به ميان دوزخ پرتابش كنيد، سپس بر سر او از عذاب سوزان بريزيد، به او گفته مى‏ شود بچش اين عذاب را كه در دنيا گمان مى‏ كردى بسيار قدرتمند و محترم بودى. آرى اى گروه كافران، اين همان چيزى است كه پيوسته در آن ترديد مى‏ كرديد. (سوره دخان ، آیات 43 الى 50)

منبع :سید مهدی حجتی، گلى از بوستان خدا، چ 6، قم: انتشارات بخشایش، 1384، ص 498.

درخت: گياهى بزرگ، داراى ريشه، ساقه و شاخه.

از آن به مناسبت در باب هاى طهارت، حج، جهاد، تجارت، ضمان، صلح، مساقات، وديعه، اجاره، نكاح و احياء موات نام برده ‏اند.[1]

[1] هاشمى شاهرودى، محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم السلام، ، موسسه دائرة المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بيت عليهم السلام، مركز پژوهش هاى فارسى الغدير - ايران - قم، چاپ: 1، 1426 ه.ق،ج‏3 ، ص595.